Aktualnie obowiązujące wytyczne postępowania w nadciśnieniu tętniczym zaliczają antagonistów wapnia do leków pierwszego rzutu w terapii hipotensyjnej. Badania klinicznie ostatnich lat potwierdzają skuteczność tej klasy leków nie tylko w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi, ale również w zmniejszaniu chorobowości i śmiertelności sercowo-naczyniowej u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym zarówno z grupy niskiego jak i wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego. Na uwagę zasługuje lek należący do III generacji antagonistów wapnia - lacydypina. Jest ona  lipofilną pochodną dihidropirydynową, której działanie hipotensyjne po jednorazowym przyjęciu doustnym trwa nieco ponad 24 godziny. Powolny początek działania lacydypina pozwala uniknąć tachykardii odruchowej, którą zwykliśmy obserwować podczas stosowania innych leków z tej klasy. Pozwała na uzyskanie pożądanego efektu hipotensyjnego nawet przy stosowaniu raz na dobę. Skuteczność terapeutyczna leku jest porównywalna do innych preparatów, może być stosowana zarówno w monoterapii jak i leczeniu skojarzonym. Wykazano skuteczność lacydypina w populacji osób starszych, jak również u młodszych pacjentów, a także u chorych wysokiego ryzyka sercowo - naczyniowego. Lacydypina jest dobrze tolerowanym lekiem. Częstość występowania obrzęku kostek będącego powodem odstawienia leku  była istotnie mniejsza w przypadku lacydypiny w porównaniu do amlodypiny. Wyniki badań przedklinicznych i klinicznych sugerują korzystny wpływ lacydypiny na redukcję miażdżycy, przerostu lewej komory serca a także jej efekt nefroprotekcyjny. Skuteczność i profil bezpieczeństwa lacydypiny sprawiają, że jest ona odpowiednim preparatem do leczenia szerokiego spektrum pacjentów z nadciśnieniem tętniczym.

Potas jest głównym kationem wewnątrzkomórkowym ustroju tworzącym potencjał spoczynkowy komórek oraz utrzymującym równowagę kwasowo-zasadową . Potas odgrywa istotną rolę w patofizjologii nadciśnienia tętniczego, a zmiana stężenia jonów potasu - zarówno hipokaliemia jak i hiperkaliemia - ma istotne implikacje kliniczne. W praktyce stany niedoboru potasu występują częściej niż jego nadmiaru. Hipokalemia może przyczyniać się do powstania zaburzeń rytmu serca mogących prowadzić do migotania komór. Hiperkaliemia z kolei prowadzi do zaburzeń przewodnictwa a w  konsekwencji do bradykardii a nawet asystolii. Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym, zaburzeniami rytmu serca,  niewydolnością serca a także z niewydolnością nerek czy cukrzycą wymagają monitoringu poziomu potasu we krwi. Wyniki badań dowodzą, że prawidłowe stężenie potasu ma ochronny wpływ u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego tym samym zmniejszający ryzyko zgonu. Podstawowym sposobem prewencji i odpowiedniej kontroli zaburzeń gospodarki potasowej jest zmiana stylu życia, a przede wszystkim diety.   U pacjentów z chorobami sercowo-naczyniowymi, a zwłaszcza stosujących leki modulujące poziom potasu we krwi,  takich jak diuretyki czy inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę, wskazane jest odpowiednio częste kontrolowanie stężenia potasu celem ustalenia wskazań do jego suplementacji.