Pacjent z migotaniem przedsionków. Jak postępować?

Zasady postępowania u pacjentów z migotaniem przedsionków najlepiej przedstawić na podstawie przypadków pacjentów. U każdej osoby z migotaniem przedsionków należy podjąć decyzję co do wskazań i sposobu leczenia przeciwzakrzepowego, posługując się skalami ryzyka powikłań zakrzepowo zatorowych:

• CHADS2- służącą do oceny ryzyka wystąpienia powikłań zakrzepowo – zatorowych u pacjentów z migotaniem przedsionków

• CHA2DS2-VASc  jest udoskonaleniem skali CHADS2, które rozszerza tą ostatnią o dodatkowe czynniki ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych.

Jeżeli chory oceniany jest na conajmniej 2 punkty w skali  CHADS2-wymaga takiego leczenia. U chorych z punktacją w skali CHADS2 0-1 europejskie zalecenia sugerują bardziej szczegółową ocenę ryzyka udaru mózgu i zastosowanie skali CHA2DS2-VASc. W sytuacji gdy u pacjenta z migotaniem przedsionków stwierdza się co najmniej dwa punkty w skali CHA2DS2-VASc wskazane jest długotrwałe leczenie doustnym antykoagulanetem.

Od teorii do praktyki: 69 letniego mężczyznę z utrwalonym migotaniem przedsionków i nadciśnieniem tętniczym należy przewlekle leczyć przeciwzakrzepowo z uwagi na 2 punkty w skali CHA2DS2-VASc. Podczas wizyty pacjenta należy także ocenić ryzyko powikłań krwotocznych za pomocą skali HASBLED.

Alternatywą leczenia antagonistami witaminy K są nowyme doustnne antykoagulanty (rywaroksaban, dabigatran, apiksaban). Te nowe leki są atrakcyjną alternatywą dla antagonistów witaminy K z głównie z uwagi na brak konieczności monitorowania leczenia, stałe dawkowanie, porównywalną skuteczność i bezpieczeństwo oraz mniej interakcji lekowych.