.jpg)
.jpg)
Chemioterapia pierwszej linii raka jajnika
Podstawą terapii raka jajnika jest leczenie operacyjne połączone z chemioterapią, a u części chorych dodatkowo z nowymi lekami ukierunkowanymi molekularnie. Zabiegi operacyjne powinny być przeprowadzane w ośrodkach referencyjnych, w których operuje zespół wielospecjalistyczny, pod kierunkiem ginekologa onkologa. Głównym celem operacji w takich przypadkach jest cytoredukcja wszystkich widzialnych zmian nowotworowych.
Po leczeniu operacyjnym chore kwalifikuje się do chemioterapii. Standardowym schematem stosowanym w I linii jest paklitaksel (175 mg/m2/3h) w skojarzeniu z karboplatyną (AUC: 5-7,5) [2]. Obecnie w obrębie całej grupy chorych na raka jajnika można poszukiwać sposobów na optymalizację leczenia chemicznego w zależności od zakresu wykonanej operacji.
U chorych we wczesnym stadium raka jajnika opcją terapeutyczną jest podawanie trzech cykli chemioterapii zamiast sześciu. Według wyników wieloośrodkowego badania przeprowadzonego przez GOG [3] stwierdzono, że 6 cykli chemioterapii opartej na paklitakselu z karboplatyną w porównaniu z trzema kursami takiego leczenia nie wpływa znamiennie na ryzyko wznowy choroby (CIR) oraz na przeżycia całkowite (OS). Z kolei w grupie pacjentek (w stopniu od II do IV) z pozostawionymi po cytoredukcji zmianami < 1 cm średnicy, opcją terapeutyczną jest chemioterapia dootrzewnowa [4]
Chemioterapia z paklitakselem w tzw. „gęstej dawce” podawanym co 7 dni jest alternatywą do terapii stosowanej co 21 dni. W oparciu o wyniki badania III fazy MITO-7 połączenie paklitakselu (60mg/m2) z karboplatyną w dawce (AUC2) podawanych w rytmie co tydzień wykazało mniejszą toksyczność przy porównywalnej skuteczności i wydaje się być szczególnie do rozważenia u pacjentek starszych, bądź w gorszym stanie ogólnym.[5]
Kolejną strategią optymalizacji leczenia pierwszej linii jest stosowanie chemioterapii neoadjuwantowej, u chorych na zaawansowanego raka jajnika, dla których przeprowadzenie pierwotnej operacji cytoredukcyjnej w zakresie optymalnych (R < 1 cm) jest niemożliwe.
U chorych z grupy wysokiego ryzyka progresji choroby tzn. FIGO IV, III po suboptymalnej operacji cytoredukcyjnej (R > 1 cm) zastosowanie bewacyzumabu w połączniu z chemioterapią paklitaksel/ karboplatyna w oparciu o wyniki badania ICON 7 [6] jest opcją najbardziej zasadną. W tej grupie chorych uzyskano znamienne wydłużenie czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) po dołączeniu bewacyzumabu w trakcie chemioterapii oraz w leczeniu podtrzymującym w porównaniu do chemioterapii standardowej paklitaksel/ karboplatyna odpowiednio mediana wyniosła 16,5 wobec 10 miesięcy (p=0,02). Jednocześnie uzyskano znamienne wydłużenie mediany przeżycia całkowitego w tej populacji chorych (odpowiednio 39,3 miesiąca w grupie z bewacyzumabem wobec 34,5 miesiąca w grupie chemioterapii; p=0,03). [7]
Literatura:
[1] ‘Jajnik (C56) | KRN’ <http://onkologia.org.pl/nowotwory-jajnika-c56/> [accessed 20 December 2015].
[2] Robert F. Ozols and others, ‘Phase III Trial of Carboplatin and Paclitaxel Compared with Cisplatin and Paclitaxel in Patients with Optimally Resected Stage III Ovarian Cancer: A Gynecologic Oncology Group Study’, Journal of Clinical Oncology: Official Journal of the American Society of Clinical Oncology, 21.17 (2003), 3194–3200 <http://dx.doi.org/10.1200/JCO.2003.02.153>.
[3] Jeffrey Bell and others, ‘Randomized Phase III Trial of Three versus Six Cycles of Adjuvant Carboplatin and Paclitaxel in Early Stage Epithelial Ovarian Carcinoma: A Gynecologic Oncology Group Study’, Gynecologic Oncology, 102.3 (2006), 432–39 <http://dx.doi.org/10.1016/j.ygyno.2006.06.013>.
[4] Deborah K. Armstrong and others, ‘Intraperitoneal Cisplatin and Paclitaxel in Ovarian Cancer’, The New England Journal of Medicine, 354.1 (2006), 34–43 <http://dx.doi.org/10.1056/NEJMoa052985>.
[5] Sandro Pignata and others, ‘Carboplatin plus Paclitaxel Once a Week versus Every 3 Weeks in Patients with Advanced Ovarian Cancer (MITO-7): A Randomised, Multicentre, Open-Label, Phase 3 Trial’, The Lancet. Oncology, 15.4 (2014), 396–405 <http://dx.doi.org/10.1016/S1470-2045(14)70049-X>.
[6] Timothy J. Perren and others, ‘A Phase 3 Trial of Bevacizumab in Ovarian Cancer’, The New England Journal of Medicine, 365.26 (2011), 2484–96 <http://dx.doi.org/10.1056/NEJMoa1103799>.
[7] Amit M. Oza and others, ‘Standard Chemotherapy with or without Bevacizumab for Women with Newly Diagnosed Ovarian Cancer (ICON7): Overall Survival Results of a Phase 3 Randomised Trial’, The Lancet. Oncology, 16.8 (2015), 928–36 <http://dx.doi.org/10.1016/S1470-2045(15)00086-8>.
Sprawdź wiedzę
U chorych na raka jajnika w stadium FIGO IC, G3:
Według wyników wieloośrodkowego badania przeprowadzonego przez GOG [1] stwierdzono, że 6 cykli chemioterapii opartej na paklitakselu z karboplatyną w porównaniu z trzema kursami takiego leczenia we wczesnych stadiach raka jajnika w grupie wysokiego ryzyka nie wpływa znamiennie na ryzyko wznowy choroby (CIR) (Ryzyko względne [HR]=0,761; 95% CI=0,512-1,13; p=0,18). Podobnie nie odnotowano istotnych różnic pomiędzy badanymi grupami w zakresie przeżycia całkowitego (OS) [HR]= 1,02; 95% CI=0,662-1,57, p=0,94). Według zaleceń wielu towarzystw naukowych w tym Polskiego Towarzystwa Ginekologii Onkologicznej (PTGO) stosowanie 3 kursów chemioterapii PK jest opcją dla wczesnych stadiów raka jajnika z grupy wysokiego ryzyka m.in. FIGO IC, G3. [2]
[1] Jeffrey Bell and others, Randomized Phase III Trial of Three versus Six Cycles of Adjuvant Carboplatin and Paclitaxel in Early Stage Epithelial Ovarian Carcinoma: A Gynecologic Oncology Group Study, Gynecologic Oncology, 102.3 (2006), 432-39
[2] Rekomendacje I Zalecenia - Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej
Według wyników wieloośrodkowego badania przeprowadzonego przez GOG [1] stwierdzono, że 6 cykli chemioterapii opartej na paklitakselu z karboplatyną w porównaniu z trzema kursami takiego leczenia we wczesnych stadiach raka jajnika w grupie wysokiego ryzyka nie wpływa znamiennie na ryzyko wznowy choroby (CIR) (Ryzyko względne [HR]=0,761; 95% CI=0,512-1,13; p=0,18). Podobnie nie odnotowano istotnych różnic pomiędzy badanymi grupami w zakresie przeżycia całkowitego (OS) [HR]= 1,02; 95% CI=0,662-1,57, p=0,94). Według zaleceń wielu towarzystw naukowych w tym Polskiego Towarzystwa Ginekologii Onkologicznej (PTGO) stosowanie 3 kursów chemioterapii PK jest opcją dla wczesnych stadiów raka jajnika z grupy wysokiego ryzyka m.in. FIGO IC, G3. [2]
[1] Jeffrey Bell and others, Randomized Phase III Trial of Three versus Six Cycles of Adjuvant Carboplatin and Paclitaxel in Early Stage Epithelial Ovarian Carcinoma: A Gynecologic Oncology Group Study, Gynecologic Oncology, 102.3 (2006), 432-39
[2] Rekomendacje I Zalecenia - Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej
Jakie elementy są niezbędne do podjęcia właściwej decyzji terapeutycznej po pierwotnej operacji cytoredukcyjnej?
Decyzje terapeutyczne po przeprowadzonej pierwotnej operacji cytoredukcyjnej wymagają wiedzy o:
- zaawansowaniu choroby (w oparciu w badania obrazowe - minimum diagnostyczne powinno obejmować TK jamy brzusznej i miednicy małej oraz RTG klatki piersiowej)
- wyniku badania histopatologicznego (z określeniem podtypu histologicznego oraz stopnia złośliwości - G)
- zakresie przeprowadzonej operacji (opis protokołu operacyjnego); ilość pozostawionych resztek (R) lub ich brak kategoryzuje nam operacje na: całkowitą (R0), optymalna (R<1 cm) lub suboptymalną (R ? 1cm)
Inne badania mogą być wykonywane w zależności od wskazań klinicznych np. badania obrazowe głowy o ile istnieje podejrzenie przerzutów do głowy, które jednak u chorych na raka jajnika zdarzają się wyjątkowo rzadko, zwłaszcza przy pierwszej diagnozie (ok. 2,55% wszystkich przypadków)[1]. Natomiast badanie markera CA 125 jest pomocne do monitorowania przebiegu leczenia i warto je wykonać aczkolwiek do podjęcia decyzji terapeutycznej nie jest wymagane w każdym przypadku, tym bardziej, że w 10-25% przypadków zaawansowanej choroby jest ujemny[2]. Inne markery jak np. CEA wykonuje się w razie wątpliwości co do punktu wyjścia procesu nowotworowego. Przeważnie dotyczy to sytuacji, kiedy kwalifikujemy chore do leczenia nie po pierwotnej operacji cytoredukcyjnej lecz do chemioterapii neoadjuwantowej na podstawie jedynie badania cytologicznego i obecności guza w przydatkach. Wówczas stosunek CA125 do CEA 25:1 może być pomocny w diagnostyce różnicowej punktu wyjścia zmian nowotworowych w jamie brzusznej[3].
[1] Shabnam Pakneshan and others, Brain Metastasis from Ovarian Cancer: A Systematic Review, Journal of Neuro-Oncology, 119.1 (2014), 1-6
[2] Joshua G. Cohen and others, In 2014, Can We Do Better than CA125 in the Early Detection of Ovarian Cancer?, World Journal of Biological Chemistry, 5.3 (2014), 286-300
[3] Rekomendacje I Zalecenia - Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej.
Decyzje terapeutyczne po przeprowadzonej pierwotnej operacji cytoredukcyjnej wymagają wiedzy o:
- zaawansowaniu choroby (w oparciu w badania obrazowe - minimum diagnostyczne powinno obejmować TK jamy brzusznej i miednicy małej oraz RTG klatki piersiowej)
- wyniku badania histopatologicznego (z określeniem podtypu histologicznego oraz stopnia złośliwości - G)
- zakresie przeprowadzonej operacji (opis protokołu operacyjnego); ilość pozostawionych resztek (R) lub ich brak kategoryzuje nam operacje na: całkowitą (R0), optymalna (R<1 cm) lub suboptymalną (R ? 1cm)
Inne badania mogą być wykonywane w zależności od wskazań klinicznych np. badania obrazowe głowy o ile istnieje podejrzenie przerzutów do głowy, które jednak u chorych na raka jajnika zdarzają się wyjątkowo rzadko, zwłaszcza przy pierwszej diagnozie (ok. 2,55% wszystkich przypadków)[1]. Natomiast badanie markera CA 125 jest pomocne do monitorowania przebiegu leczenia i warto je wykonać aczkolwiek do podjęcia decyzji terapeutycznej nie jest wymagane w każdym przypadku, tym bardziej, że w 10-25% przypadków zaawansowanej choroby jest ujemny[2]. Inne markery jak np. CEA wykonuje się w razie wątpliwości co do punktu wyjścia procesu nowotworowego. Przeważnie dotyczy to sytuacji, kiedy kwalifikujemy chore do leczenia nie po pierwotnej operacji cytoredukcyjnej lecz do chemioterapii neoadjuwantowej na podstawie jedynie badania cytologicznego i obecności guza w przydatkach. Wówczas stosunek CA125 do CEA 25:1 może być pomocny w diagnostyce różnicowej punktu wyjścia zmian nowotworowych w jamie brzusznej[3].
[1] Shabnam Pakneshan and others, Brain Metastasis from Ovarian Cancer: A Systematic Review, Journal of Neuro-Oncology, 119.1 (2014), 1-6
[2] Joshua G. Cohen and others, In 2014, Can We Do Better than CA125 in the Early Detection of Ovarian Cancer?, World Journal of Biological Chemistry, 5.3 (2014), 286-300
[3] Rekomendacje I Zalecenia - Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej.
Jaka jest obecnie rola chemioterapii dootrzewnowej w pierwszej linii leczenia?
W randomizowanym badaniu III fazy GOG 172 opublikowanym przez Amstrong D i wsp. [1] u pacjentek w stadium FIGO III po operacji cytoredukcyjnej z wielkością choroby resztkowej poniżej 1 cm stwierdzono, że podanie chemioterapii dożylno-dootrzewnowej paklitaksel/ cisplatyna wpłynęło istotnie na wydłużenie mediany czasu przeżycia całkowitego do 65,6 miesięcy w porównaniu do grupy otrzymującej standardową chemioterapię dożylną (49,7 miesiąca, p=0,03). Natomiast nie osiągnięto znamiennego wydłużenia czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) - odpowiednio mediany wyniosły 23,8 i 18,3 miesięcy (p = 0,05). Zaobserwowano znamiennie częściej występowanie ciężkich objawów ubocznych w grupie leczonej chemioterapią dożylno-dootrzewnową w zakresie: dolegliwości bólowych, zmęczenia, powikłań hematologicznych, żołądkowo-jelitowych, metabolicznych i neurologicznych w porównaniu z grupą otrzymującą chemioterapię dożylną (p <0,001). Warto zauważyć, że tylko 42% pacjentek z grupy leczonej chemioterapią dootrzewnową ukończyło zaplanowanych sześć cykli, co kładzie się pewnym cieniem na ten sposób leczenia. Pomimo tego, wiele towarzystw naukowych w tym również Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej (PTGO) zaleca taka formę leczenia u chorych w stopniu FIGO od II do IV, z pozostawionymi po operacji cytoredukcyjnej zmianami resztkowymi < 1 cm średnicy[2].
[1] Deborah K. Armstrong and others, Intraperitoneal Cisplatin and Paclitaxel in Ovarian Cancer, The New England Journal of Medicine, 354.1 (2006), 34-43
[2] Rekomendacje I Zalecenia - Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej.
W randomizowanym badaniu III fazy GOG 172 opublikowanym przez Amstrong D i wsp. [1] u pacjentek w stadium FIGO III po operacji cytoredukcyjnej z wielkością choroby resztkowej poniżej 1 cm stwierdzono, że podanie chemioterapii dożylno-dootrzewnowej paklitaksel/ cisplatyna wpłynęło istotnie na wydłużenie mediany czasu przeżycia całkowitego do 65,6 miesięcy w porównaniu do grupy otrzymującej standardową chemioterapię dożylną (49,7 miesiąca, p=0,03). Natomiast nie osiągnięto znamiennego wydłużenia czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) - odpowiednio mediany wyniosły 23,8 i 18,3 miesięcy (p = 0,05). Zaobserwowano znamiennie częściej występowanie ciężkich objawów ubocznych w grupie leczonej chemioterapią dożylno-dootrzewnową w zakresie: dolegliwości bólowych, zmęczenia, powikłań hematologicznych, żołądkowo-jelitowych, metabolicznych i neurologicznych w porównaniu z grupą otrzymującą chemioterapię dożylną (p <0,001). Warto zauważyć, że tylko 42% pacjentek z grupy leczonej chemioterapią dootrzewnową ukończyło zaplanowanych sześć cykli, co kładzie się pewnym cieniem na ten sposób leczenia. Pomimo tego, wiele towarzystw naukowych w tym również Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej (PTGO) zaleca taka formę leczenia u chorych w stopniu FIGO od II do IV, z pozostawionymi po operacji cytoredukcyjnej zmianami resztkowymi < 1 cm średnicy[2].
[1] Deborah K. Armstrong and others, Intraperitoneal Cisplatin and Paclitaxel in Ovarian Cancer, The New England Journal of Medicine, 354.1 (2006), 34-43
[2] Rekomendacje I Zalecenia - Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej.
Chorych po suboptymalnym zabiegu operacyjnym w stadium FIGO III z wielkością resztek 1-2 cm po pierwotnej operacji cytoredukcyjnej:
U chorych po pierwotnej operacji cytoredukcyjnej ponowna reoperacja tzw. wtórna cytoredukcja po zastosowaniu 3 kursów chemioterapii indukcyjnej nie wpływa istotnie w porównaniu do grupy leczonej jedynie chemioterapią w oparciu o wyniki badania grupy GOG opublikowanej przez Rose PG i wsp. [1] na wydłużenie czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS), HR: 1,07 (95% CI, 0,87-1,31;p=0,54). Podobnie nie uzyskano w tym dużym badaniu wieloośrodkowym III fazy znamiennego wpływu na przeżycie całkowite (OS) takiej strategii postepowania HR: 0,99 (95% CI, 0,79-1,24; p=0,92). W opisanej sytuacji klinicznej wydaje się, że najbardziej zasadne jest włączenie chorej do leczenia chemioterapią paklitaksel/ karboplatyna z ewentualną kwalifikacją do leczenia podtrzymującego bewacyzumabem w oparciu o wyniki badania ICON 7 [2]. W badaniu tym w grupie chorych o wysokim ryzyku progresji tzn. z FIGO IV lub FIGO III po suboptymalnej operacji cytoredukcyjnej uzyskano znamienne wydłużenie czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) po dołączeniu bewacyzumabu w trakcie chemioterapii oraz w leczeniu podtrzymującym w porównaniu do jedynie chemioterapii standardowej paklitaksel/ karboplatyna odpowiednio mediana wyniosła 16,5 wobec 10 miesięcy (p=0,02). Podobnie uzyskano znamienne wydłużenie przeżycia całkowitego w tej populacji chorych odpowiednio mediana (OS) wyniosła 39,3 wobec 34,5 miesiąca (p=0,03) [3].
[1] Peter G. Rose and others, Secondary Surgical Cytoreduction for Advanced Ovarian Carcinoma, The New England Journal of Medicine, 351.24 (2004), 2489-97
[2] Timothy J. Perren and others, A Phase 3 Trial of Bevacizumab in Ovarian Cancer, The New England Journal of Medicine, 365.26 (2011), 2484-96
[3] Amit M. Oza and others, Standard Chemotherapy with or without Bevacizumab for Women with Newly Diagnosed Ovarian Cancer (ICON7): Overall Survival Results of a Phase 3 Randomised Trial, The Lancet. Oncology, 16.8 (2015), 928-36
U chorych po pierwotnej operacji cytoredukcyjnej ponowna reoperacja tzw. wtórna cytoredukcja po zastosowaniu 3 kursów chemioterapii indukcyjnej nie wpływa istotnie w porównaniu do grupy leczonej jedynie chemioterapią w oparciu o wyniki badania grupy GOG opublikowanej przez Rose PG i wsp. [1] na wydłużenie czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS), HR: 1,07 (95% CI, 0,87-1,31;p=0,54). Podobnie nie uzyskano w tym dużym badaniu wieloośrodkowym III fazy znamiennego wpływu na przeżycie całkowite (OS) takiej strategii postepowania HR: 0,99 (95% CI, 0,79-1,24; p=0,92). W opisanej sytuacji klinicznej wydaje się, że najbardziej zasadne jest włączenie chorej do leczenia chemioterapią paklitaksel/ karboplatyna z ewentualną kwalifikacją do leczenia podtrzymującego bewacyzumabem w oparciu o wyniki badania ICON 7 [2]. W badaniu tym w grupie chorych o wysokim ryzyku progresji tzn. z FIGO IV lub FIGO III po suboptymalnej operacji cytoredukcyjnej uzyskano znamienne wydłużenie czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) po dołączeniu bewacyzumabu w trakcie chemioterapii oraz w leczeniu podtrzymującym w porównaniu do jedynie chemioterapii standardowej paklitaksel/ karboplatyna odpowiednio mediana wyniosła 16,5 wobec 10 miesięcy (p=0,02). Podobnie uzyskano znamienne wydłużenie przeżycia całkowitego w tej populacji chorych odpowiednio mediana (OS) wyniosła 39,3 wobec 34,5 miesiąca (p=0,03) [3].
[1] Peter G. Rose and others, Secondary Surgical Cytoreduction for Advanced Ovarian Carcinoma, The New England Journal of Medicine, 351.24 (2004), 2489-97
[2] Timothy J. Perren and others, A Phase 3 Trial of Bevacizumab in Ovarian Cancer, The New England Journal of Medicine, 365.26 (2011), 2484-96
[3] Amit M. Oza and others, Standard Chemotherapy with or without Bevacizumab for Women with Newly Diagnosed Ovarian Cancer (ICON7): Overall Survival Results of a Phase 3 Randomised Trial, The Lancet. Oncology, 16.8 (2015), 928-36
Jaka jest rola 'gęstej dawki' paklitakselu u chorych na raka jajnika w pierwszej linii:
Chemioterapia z paklitakselem podawanym co 7 dni jest alternatywą do terapii stosowanej co 21 dni. W przeprowadzonym badaniu III fazy w populacji azjatyckiej stwierdzono, że ten sposób terapii paklitaksel (80 mg/m2) podawany w dniach 1, 8 i 15 z karboplatyna (AUC6) co 21 dni w porównaniu do standardowego dawkowania paklitaksel (180 mg/m2) / karboplatyna (AUC6) podawanymi w rytmie co 3 tygodnie wydłużał znamiennie czas przeżycia wolny od progresji choroby (PFS) (ryzyko względne (HR 0,76 95% CI 0,62-0,91; p=0,0037)) oraz czas przeżycia całkowitego (OS) (HR 0,79, 95% CI 0,63-0,99; p=0,039). Natomiast odnotowano dla schematu z "gęstą dawką" paklitakselu wyższe ryzyko ciężkich powikłań hematologicznych w porównaniu do chorych leczonych standardowo w rytmie co 3 tygodnie (odpowiednio 69% wobec 44%, p<0,0001) oraz u znacznego odsetka chorych (37%) wymagało stosowania czynników wzrostu[1],[2].
Z kolei w badaniu włoskim III fazy (MITO-7) przeprowadzonym głównie w populacji kaukaskiej połączenie paklitakselu (60mg/m2) z karboplatyną w dawce (AUC2) podawanych w rytmie co tydzień w porównaniu do standardowego podawania w rytmie co 3 tygodnie paklitakselu (175 mg/m2/ karboplatyna (AUC6)) nie wykazało znamiennego wpływu na PFS (HR=0,96, 95% CI 0,80-1,16; p=0,66). Natomiast zaobserwowano znamiennie mniejszą toksyczność u chorych leczonych gęstą dawką w porównaniu do grupy otrzymującej standardową chemioterapię w rytmie co 3 tygodnie w zakresie 3-4. stopnia neutropenii (42% wobec 50%), gorączek neutropenicznych (0,5% wobec 3%), małopłytkowości 3-4. (1% wobec 7%), oraz ? 2. stopnia neuropatii (6% wobec 17%)[3].
Schemat chemioterapii "gęstej dawki" oceniany w badaniu MITO-7 wydaje się być szczególnie do rozważenia u starszych pacjentek, bądź w gorszym stanie ogólnym[4].
[1] Noriyuki Katsumata, Makoto Yasuda, Fumiaki Takahashi, and others, Dose-Dense Paclitaxel Once a Week in Combination with Carboplatin Every 3 Weeks for Advanced Ovarian Cancer: A Phase 3, Open-Label, Randomised Controlled Trial, Lancet (London, England), 374.9698 (2009), 1331-38
[2] Noriyuki Katsumata, Makoto Yasuda, Seiji Isonishi, and others, Long-Term Results of Dose-Dense Paclitaxel and Carboplatin versus Conventional Paclitaxel and Carboplatin for Treatment of Advanced Epithelial Ovarian, Fallopian Tube, or Primary Peritoneal Cancer (JGOG 3016): A Randomised, Controlled, Open-Label Trial, The Lancet. Oncology, 14.10 (2013), 1020-26
[3] Sandro Pignata and others, Carboplatin plus Paclitaxel Once a Week versus Every 3 Weeks in Patients with Advanced Ovarian Cancer (MITO-7): A Randomised, Multicentre, Open-Label, Phase 3 Trial, The Lancet. Oncology, 15.4 (2014), 396-405
[4] Rekomendacje I Zalecenia - Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej.
Chemioterapia z paklitakselem podawanym co 7 dni jest alternatywą do terapii stosowanej co 21 dni. W przeprowadzonym badaniu III fazy w populacji azjatyckiej stwierdzono, że ten sposób terapii paklitaksel (80 mg/m2) podawany w dniach 1, 8 i 15 z karboplatyna (AUC6) co 21 dni w porównaniu do standardowego dawkowania paklitaksel (180 mg/m2) / karboplatyna (AUC6) podawanymi w rytmie co 3 tygodnie wydłużał znamiennie czas przeżycia wolny od progresji choroby (PFS) (ryzyko względne (HR 0,76 95% CI 0,62-0,91; p=0,0037)) oraz czas przeżycia całkowitego (OS) (HR 0,79, 95% CI 0,63-0,99; p=0,039). Natomiast odnotowano dla schematu z "gęstą dawką" paklitakselu wyższe ryzyko ciężkich powikłań hematologicznych w porównaniu do chorych leczonych standardowo w rytmie co 3 tygodnie (odpowiednio 69% wobec 44%, p<0,0001) oraz u znacznego odsetka chorych (37%) wymagało stosowania czynników wzrostu[1],[2].
Z kolei w badaniu włoskim III fazy (MITO-7) przeprowadzonym głównie w populacji kaukaskiej połączenie paklitakselu (60mg/m2) z karboplatyną w dawce (AUC2) podawanych w rytmie co tydzień w porównaniu do standardowego podawania w rytmie co 3 tygodnie paklitakselu (175 mg/m2/ karboplatyna (AUC6)) nie wykazało znamiennego wpływu na PFS (HR=0,96, 95% CI 0,80-1,16; p=0,66). Natomiast zaobserwowano znamiennie mniejszą toksyczność u chorych leczonych gęstą dawką w porównaniu do grupy otrzymującej standardową chemioterapię w rytmie co 3 tygodnie w zakresie 3-4. stopnia neutropenii (42% wobec 50%), gorączek neutropenicznych (0,5% wobec 3%), małopłytkowości 3-4. (1% wobec 7%), oraz ? 2. stopnia neuropatii (6% wobec 17%)[3].
Schemat chemioterapii "gęstej dawki" oceniany w badaniu MITO-7 wydaje się być szczególnie do rozważenia u starszych pacjentek, bądź w gorszym stanie ogólnym[4].
[1] Noriyuki Katsumata, Makoto Yasuda, Fumiaki Takahashi, and others, Dose-Dense Paclitaxel Once a Week in Combination with Carboplatin Every 3 Weeks for Advanced Ovarian Cancer: A Phase 3, Open-Label, Randomised Controlled Trial, Lancet (London, England), 374.9698 (2009), 1331-38
[2] Noriyuki Katsumata, Makoto Yasuda, Seiji Isonishi, and others, Long-Term Results of Dose-Dense Paclitaxel and Carboplatin versus Conventional Paclitaxel and Carboplatin for Treatment of Advanced Epithelial Ovarian, Fallopian Tube, or Primary Peritoneal Cancer (JGOG 3016): A Randomised, Controlled, Open-Label Trial, The Lancet. Oncology, 14.10 (2013), 1020-26
[3] Sandro Pignata and others, Carboplatin plus Paclitaxel Once a Week versus Every 3 Weeks in Patients with Advanced Ovarian Cancer (MITO-7): A Randomised, Multicentre, Open-Label, Phase 3 Trial, The Lancet. Oncology, 15.4 (2014), 396-405
[4] Rekomendacje I Zalecenia - Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej.
